‘We zeiden toch al dat bitcoin zou mislukken?’

Na de koerscorrectie van afgelopen weekend zag ik weer de klassieke tweedeling terug in mijn vriendenkring. De ene helft had al een mogelijke verklaring klaarliggen en herkende een uitgekiend instapmoment voor hun bitcoinportefeuille. De andere – veel grotere – helft schudde meewarig het hoofd en keek me aan met de triomfantelijke blik van het eigen gelijk. Hadden zij niet al gezegd dat die hele bitcoinexercitie gedoemd was te mislukken? Herkende ik dan niet het begin van het einde? Die reflex verrast me nog steeds, want juist onder de groep van hoogopgeleide dertigers en veertigers waartoe ik zelf behoor, wijzen velen crypto resoluut af. Waar zit ‘m dat nu in?

Over deze vraag breek ik mijn hoofd al jaren, sinds veel van mijn studiemaatjes van weleer mijn keuze voor het cryptodomein begrijpen noch navolgen. Het mogelijke antwoord las ik in een verhelderend artikel van Bitcoinblogger Croesus. Als beslissende factor voor de adoptie van crypto benoemt hij de mate van wantrouwen in het systeem. Hoe sterker de neiging om kritische kanttekeningen te plaatsen, hoe groter de openheid voor nieuwe concepten.

De yuppie-elite, zo stelt Croesus, is echter opgegroeid en opgeleid binnen het traditionele systeem. Sterker nog, zij ontlenen er hun succes aan, dus zij hebben er juist baat bij om te vertrouwen op wat zij kennen en weten. Dit betekent dat zij nieuwe ontwikkelingen eerst en altijd zullen beoordelen op basis van kennis die zij kunnen begrijpen en verifiëren. En daar gaat het vaak mis. Wie zich wil verdiepen in bitcoin, moet zich namelijk eerst door een grijze drab van vooroordelen, scams en misstanden googelen, voordat hij een logische toelichting vindt op materie die, eerlijk is eerlijk, best complex is. De drempel van al die rode vlaggen en signaallichten is voor velen simpelweg te hoog, zeker als zij al weerzin voelen bij iedere vernieuwing die tornt aan de wereld die zij kennen.

Bingo, dat klonk plausibel. In de cryptowereld lopen namelijk veel notoire dwarsdenkers rond, en daar ben ik er een van. Als het stoplicht op rood springt, bepaal ik liever zelf of ik nog even snel kan oversteken. Toen de klassieke nokia ringtone nog overal te horen was, zat ik al te pielen op de eerste iPhone. En wanneer iemand als enige in een gezelschap een afwijkende mening vertolkt, schaar ik me van nature achter deze zonderling. Voor de onderliggende psychologie van die reflex hoef je niet gestudeerd te hebben. Ik wil simpelweg niet dat het systeem voor mij bepaalt; ik wil zelf nadenken en bestaande ideeën uitdagen op hun houdbaarheid. De grens met complotwappies klinkt nu wellicht wat dun, maar die lijn wordt strakgetrokken door argumenten. Vanuit mijn vakgebied kan ik prima onderbouwen waarom de geldcreërende wereld van inflatie om alternatieven schreeuwt, en ook waarom bitcoin daaraan voldoet. Ik begrijp soms alleen niet waarom de rest het niet begrijpt.

Dat veel jongvolwassenen tegenwoordig enthousiast aan het experimenteren zijn met crypto bevestigt bovenstaande stelling. Pubers schoppen per definitie tegen de gevestigde orde, en omarmen gretig nieuwe ideeën en mogelijkheden. Met bewondering en ook iets van afgunst kijk ik naar hun lenigheid van geest, want laatst bemerkte ik dat mijn overstap van een Mac naar Windows ineens ook niet meer zo soepel ging.

Ik begin oud te worden, denk ik. Gelukkig heb ik bitcoin.